Gratisfaction

Czekanie na nową płytę Strokes'ów zdecydowanie się opłaciło. Jules, Albert, Fab, Nick i Nikolai wracają z mocnym, ciekawym albumem, choć znacznie różnym od poprzednich. Zdecydowanie potrzeba kilkukrotnego przesłuchania, żeby wyrobić sobie o nim zdanie. Odpalam zatem odtwarzacz raz jeszcze i przystępuję do spisywania przemyśleń.
Otwierające "Machu Picchu" w początkowych nutach przywodzi na myśl solowy projekt Juliana, żeby w refrenie przejść gładko w "tradycyjnie" Strokesowe granie, ale jednak z jakimś takim nowym, oryginalniejszym brzmieniem. Strokesowe granie zdecydowanie udziela się także w singlowym "Under cover of Darkness" i wyśmienitym "Gratisfaction".
Mimo iż jest kilka spokojniejszych piosenek, udaje im się utrzymać wysoki poziom, np. dzięki dobrym riffom w solówce w "Two kinds of happiness" (które swoją drogą trochę przywodzi mi na myśl "Electricityscape") czy "Taken for a Fool".
Najsłabiej na płycie wypadły moim zdaniem "Call me back" i "Life is simple in the Moonlight" - może są trochę zbyt spokojne, a może to ja spowodowana dlugim czekaniem oczekiwałam "kopa" na miarę "absolutamente genial" debiutu.
Zawodzi trochę głos Juliana, który stał się gładszy i spokojniejszy - na poprzednich płytach dało się usłyszeć jego charakterystyczny pazur, którego tutaj mi trochę brakuje.
Ogólnie płyta zadowala mój strokesowy głód - kilka piosenek zdecydowanie wyląduje na liście ulubionych hitów, a ja sama czuję się "ugratysfakcjonowana" :)

It was definitely worth waiting for the new Strokes' album. Jules, Albert, Fab, Nick & Nikolaiare back with a strong, interesting album, although it's a lot different from the previous ones. You really need to listen to it a few times to set your opinion about it. That's why i push PLAY on my player again and start writing my opinions.
The first tones of the opening, "Machu Picchu", remind me of Julians solo project, but around the refrain it changes into the "tradicional" Strokes' sounds, but with something new and original in it. The "Strokes' sound" is definitely to find in the single "Under cover of darkness" as well as in the delightful "Gratisfaction".
Even though there are some calmes songs, they keep the high standards, like the solo riffs in "Two kinds of happiness" (wich reminds me a bit of "Electricityscape") and "Taken for a fool".
The weakest parts of the album are in my opinion "Call me back" and "Life is simple in the Moonlight" - maybe they're a bit too calm and still, or maybe it's just me, who was so tired of waiting and anticipation that I expected an album with the same "kick" as their absolutamente genial debut.
I'm a bit dissapointed with Julian's voice, wich became smoother and more quiet - it was more agressive on the previous albums and I really miss it.
All in all, the album satisfied my Strokes hunger - some of the songs are definitely gonna make my top hits list, and I myself feel "gratisfied" :)